FİRAVUN FARESİ

Fiarvunfaresi (Herpestes ichneumon), kuyruksürengiller (Herpestesidae) familyasından Afrika dışında yaşayan bir kuyruksüren türü.
Firavunfaresi kuyruğu ile birlikte 1 metre boyundadır. Çok hareketlidir ve korkunç bir hasımdır. İnatçıdır ve avını asla elinden bırakmaz. Kobranın yaman ve çekindiği en bilinen düşmanı olan firavunfaresi kobra ile karşılaşmaktan hiç korkmaz. Mücadeleden de genel olarak galip çıkar. Yılanın, saldırılarından hızla kaçıp ataklarını savuşturur ve sonunda yılanın üstüne atlayarak ensesinden yakalar.





Derisi de, kalın postu da, zehre dayanıklılığı da onu korur. Firavunlar döneminde firavunfaresi Mısırlılar için kutsaldı. Piramitlerde bu hayvanın bazı mumyalarına rastlanmaktadır. firavunfaresi timsah yumurtalarını yemeyi çok sevdiği için timsahların çoğalmasını ve Nil nehri'ni istila etmesini önlüyordu.

Ortadoğu, İber Yarımadası, Arap Yarımadası, Güney Asya, Sahra Çölü, Kongo ve Güney Afrika'nın doğusundaki dağlar dışında tüm Afrika'da yaşarlar. Orman, savana ve çalılıkların sudan uzak olmayan yerlerinde yaşarlar.
Firavunfareleri bazen tek, bazen 2 ila 7 hayvandan oluşan gruplar halinde gezerler. Sürü genelde 1 erkek, birçok dişi ve yavrudan oluşur. Erkekler genelde 1 yaşına ulaştıklarında sürüyü terk ederler.





  Firavunfareleri küçük memeli, kuş, balık, yumurta, meyve, kertenkele, yılan, timsah yavrusu, kurbağa ve böceklerle beslenirler. Hatta firavunfareleri engerek ve kobra gibi zehirli yılanları avlamalarıyla ünlüdür. Dna yapıları nörotoksinlere dirençli olduğu için kral kobra gibi zehirli yılanların ısırıklarından etkilenmez, aksine kanlarındaki nörotoksinler sayesinde ısırdıkları canlıları etkisiz hale getirirler.
Firavun fareleri Dünya Doğa Koruma Birliği tarafından ekosisteme zarar veren hayvan türleri kategorisindedir.

Antilop, Bovidae familyası içerisindeki 100 kadar otçul hayvan türüne verilen addır. Zarif yapılı olan antiloplar da sığırlar gibi çift toynaklı ve geviş getiren hayvanlardandır. Bulunmuş fosiller bize Asya ve Avrupa'nın birçok yerinde antilop yaşadığını söylemektedir. Buna karşılık antilop türlerinin çoğu Afrika'da, sadece 8 türü Asya'da yaşamaktadır. Kuzey Amerika'ya özgü olan Amerika antilobu (Antilocapra americana) ise adına rağmen antiloplarla aynı familyadan bile değildir. Antiloplar, çatallanmadan uzayan boynuzlarını dökmezken, Amerika antilobunun çatallanarak uzayan boynuzlarını yılda 1 defa dökerler.


                                 


En büyük antilop türü olan dev boğa antilobu (Taurotragus derbianus), 2 metrelik omuz yüksekliğine ve 700 kg ağırlığa sahiptir. Ondan sonraki en büyükleri ise demirkır antilop (Hippotragus equinus), büyük kudu (Tragelaphus strepsiceros) ve dağ nyalasıdır (Tragelaphus buxtoni). En küçük antilop türü olan kral antilop (Neotragus pygmeaus) ise 25 cm uzunluğa ve neredeyse 2 kg ağırlığa sahiptir. Ondan sonraki en küçükleri olan dikdikler (Madoqua cinsi) ise biraz daha iricedir.


SAYGA





YAŞAM ALANLARINA GÖRE ANTİLOPLAR


Antilop türlerinin çoğu yaşamak için açık ve geniş otlakalanları tercih etmiştir. Örneğin sayga (Saiga tatarica) ve çiru (Pantholops hodgsoni) Orta Asya'nın soğuk ve kuru bozkırlarında yaşamayı seçmiştir. Hindistan'ın ovalarında yaşayan Kara antiloplar (Antelope cervicapra) genellikle 1 erkeğin yönettiği küçük sürüler halinde yaşarlar. Orikslerin (Oryx cinsi) 3 türü de çöllerde ve yağış almayan otlaklarda yaşarlar. Addaks (Addax nasomaculatus) ise yalnızca Sahra Çölü'nün kuzeyinde yaşar. Dev samur antilobu (Hippotragus niger varani) ise tükenmenin eşiğine gelmiştir. İmpala (Aepyceros melampus) ve keseliceylan (Antidorcas marsupialis) ise bir sıçrayışta yerden üç metre havalanıp 15 metre ötyeye sıçramalarıyla ünlüdür. Gerenuk (Litoceranus walleri) Afrika'nın kuzeydoğusundaki çalılıklarda yaşar. Oralarda geniş otlaklar olmadığından arka ayaklarına kalkıp ağaçların en alt dallarına ulaşabilirler. Güney Afrika'daki çalılarda yaşayan suni (Neotragus moschatus) ise çalılarla beslenir ve hemen mehen hiç su içmez. Çizgili gnu (Connochaetes taurinus) Doğu ve Güneydoğu Afrika'daki çayırlarda hala çok yaygındır. Ak-kuyruklu gnu (Connochaetes gnou) ise sadece birkaç koruma alanında bulunmaktadır. Kaya antilobu (Oerotragus oerotragus) Güney Afrika'nın sarp dağlarında yaşar ve uçurumları uçarcasına aşarak bir taştan diğerine ustalıkla sıçrar. Boz duiker (Sylvicapra grimmia) ekvatorun yakınlarındaki tepelerinden kar eksik olmayan dağların yüksek kesimlerinde sık çalılıklar arasında yaşar. Kob (Kobus kob), Leçve (Kobus lechve) ve su antilobu (Kobus ellipsiprymnus) suya yakın yerlerde yaşamayı severler. Bu üç türün erkekleri 2,5 km'lik bir alanı bütün yabancılara karşı korurlar. Sitatunga (Tragelaphus spekei) neredeyse tüm zamanını suda geçirir. Ormanlarda yaşayan bongo sırtındaki beyaz çizgileri sayesinde orman zenininde kolayca gizlenir. Orta Afrika ormanlarındaki en yaygın antilop türü olan duikerler (Cephalopus cinsi) yere düşmüş meyvelerle beslenir.


KARA ANTİLOP

AFRİKA YABAN KÖPEĞİ

Büyük Sahra'nın güney ve doğu kesimlerinde yaşar.
Temel rengi siyah olmasına rağmen, bütün vücudu kahverengi, sarı, beyaz ve kırmızımsı lekelerle kaplıdır. Post rengi her bireyde farklı dağılım gösterir. Böylelikle hiçbir köpek eşit olarak görünmez. Kürkü kısa, yer yer dökülmüş olduğundan, bazı yerlerinde çıplak et görünebilir. İri ve yuvarlak kulaklı, postu siyah, sarı ve beyaz benekli alacalı, son derece yırtıcı bir hayvandır. Kafası dahil uzunluğu 90 cm'dir. Buna ek olarak 35 cm kuyruk gelir. Yerden omuz yüksekliği 70 cm'dir. Ağırlığı ise yaklaşık 25 Kg tutar. Bu ebatları ile çakal ile kurt arasında bir yer edinir. Zebra, geyik vb. hayvanlar da bu yırtıcı hayvanın avı olabilirler.

AFRİKA ANTİLOPLARI

Afrika antilopları (Öküz başlı antiloplar), 1.15-1.40 metreye kadar büyüyebilirler. Ağırlıkları 150-250 kg arasında değişir. Yaşam kıtaları Afrika'dır. Habitatları özellikle Serengeti ovalarındadır. Vahşi doğada 20 yıldan fazla yaşayabilirler.Savanada bulunan otları dikenli yaprakları ve yere düşmüş olan meyveleri yiyerek beslenirler.Senede bir veya iki kere göç yaparlar. Bunun nedeni kuraklığın baş göstermesi ve meyvelerin az kalmasıdır.

ÖKÜZ BAŞLI ANTİLOPLARIN HIZLARI

Öküz başlı Güney Afrika antilopları görünüş olarak bufalolara

benzer. Sürüler halinde yaşayan bu antilop türünün

bazen 100, hatta daha fazla üyesi birarada bulunur.

Son derece hızlı hareket edebilen bu antilop türü, düşmanları

tarafından takip edildiğinde yarış atlarından daha

hızlı koşabilir. Güney Afrika antiloplarının buzağıları

da son derece hızlıdır. Öyle ki, sadece iki günlükken bile

büyüklerinden geride kalmayacak şekilde hızlı koşabilirler.

MALAYA AYISI

Malaya ayısı (Helarctos malayanus), ayıgiller (Ursidae) familyasından, esasen güneydoğu Asya'nın  tropikal yağmur ormanlarında yaşayan bir ayı türüdür; var olan ayıların en küçüğüdür ve çok iyi tırmanıcıdır.
Malaya ayısı için "güneş ayısı" ya da "tropikal ayı" adları da kullanılır. Göğsünde nal veya gerdanlık biçiminde sarımsı-turuncu bir leke bulunur



 Boyu yaklaşık 1.20 m, ağırlığı 30-70 kg. arasındadır. Tıknaz ve güçlü bir hayvan olan Malaya ayısının tabanları birçok ayının tersine çıplaktır. Ağaçların üstündeki kırık ve eğilmiş dallardan kendine bir yuva kurar ve geceleri yaban arılarını yakalar. Karıncalar, Hindistan cevizinin yumuşak ucu, küçük kemirgenler, kuşlar ve meyveler diğer yiyecekleridir.

ÇÖL TİLKİLERİ

Özellikleri
40 cm'ye varan vücut uzunluğuna ters orantılı olarak 15 cm'ye varan kulakları çok uzundur. Bu özel durum kendisini çölde yaşamasını sağlar, çünkü vücut sıcaklığını kulakları vasıtası ile dengede tutar. Kuyruğu 25 cm uzunluğundadır, ağırlığı 1,5 kg'a kadar varır. Kürkü krem rengidir, karın kısmı ve yüzü beyazdır,uzun kulaklı çöl tilkisinin yağ depolaması ısı kaybına yarar.



YAŞAM ŞEKLİ
Çölün öldürücü sıcaklığından dolayı, sadece gece aktif olan bir hayvandır. 5-10 hayvandan meydana gelen gruplar oluşturup, inşa ettikleri bir mağara sisteminde yaşarlar. Tehlikeyi sezdikleri durumlarda, kendilerini derhal kumun içine saklayabilirler.
Fare, kertenkele ve çekirgeler ile beslenirler. Nadir olarak kuş da avlayabilirler. Uzun kulaklı çöl tilkisinin yaşam alanında pek bitkisel gıda bulunmaz, ama hayvanat bahçelerinde tutulanları severek meyve de yerler. Su ihtiyacının çoğunluğunu yediği hayvanlardan giderdiği tahmin edilir. Ama bir su kaynağı bulursa su içebilir.

PANTERLER

Kara panter, postunda benek ve lekeleri hâlâ bulunan fakat melanin pigmenti fazlası nedeniyle tamamen siyah görünen pars ve jaguarlara denir; bu renk başkalaşımı ayrı bir tür ya da alt tür göstergesi değildir. Kardeş yavrular arasında benekli ve melanistik postlu bireyler bir arada olabilirler.



Parslardan farklı olarak, jaguarlarda (Panthera onca) melanizm geni başattır. Siyah jaguarlar, benekli jaguarlarla çiftleştiklerinde benekli yavruları olabilir, ama iki siyah jaguarın her zaman siyah yavrusu olur. Başkalaşımın çekinik olduğu parslardan bu şekilde ayrılırlar. Jaguarlarda melanizm geninin başatlık ilişkisi, eksik başatlık olarak tarif edilir: genin iki kopyasını taşıyan bireylerde postun fon rengi daha koyu, genin tek kopyasını taşıyanlarda kahverengili bir is rengidir. Kısacası albinolar veya lösizmliler gibi onlar da doğanın muhteşem şaheserlerindendir

ÇİTALAR

Çita (Acinonyx jubatus) (Sanskritçede benekli anlamına gelen Çitraka sözcüğünden gelir), kedigiller familyasının ilginç bir üyesi olup, hızlı koşması ile bilinir.Dünyanın en hızlı koşan karada yaşayan tek hayvandır. Günümüzde türün çoğunluğu Güney ve Doğu Afrika'da yaşar. Çok küçük bir toplulukta İran'ın Horasan bölgesinde yaşamaktadır.

Çitalar hızlı koşsa da, av girişimlerinin yalnızca yarısında başarılı olur. Çitalar sahip oldukları hızlı koşma yeteneğini hafif, ince kemiklerine borçludur. Bu nedenle çitalar avını bir yerde yerken arslan, sırtlan gibi yırtıcı hayvanlar gelirse o bölgeden çekilerek avını oracıkta bırakır. Çünkü sırtlanların çeneleri çok kuvvetlidir. Çitanın ince kemikleri ise güçlü çenelere dayanamaz. Çitaların hızlı koşma sebeplerinden birisi de kuyruklarının uzun olmasıdır. Çitalar için kuyruk koşu esnasında da yardımcı olur. Çitalar ceylan, impala gibi otçul hayvanları avlarlar. Ancak ceylan ve impalalar Dünyanın en hızlı manevra yapan hayvanlarıdır, çitalar da yüksek hızlarına rağmen kuyruklarını bir dümen gibi kullanarak keskin dönüşler yapabilirler, çitaların maksimum hıza eriştiklerinde her adım arası mesafesi yaklaşık 15 metreye ulaşabilmektedir.

KAPLANLAR

                                

Kaplan, aslana çok benzemesine rağmen, postunun çizgili ve yelesinin olmamasıyla ondan ayrılır. Aslan ile kaplandan meydana gelen melezin yelesi olabilir. Fakat kaplan esaret hayatında pek ender ürediği için bu cins melezlere pek nadir rastlanır.

 Yırtıcı bir hayvan olan kaplan, geyik, antilop, dağ keçisi gibi yabani hayvanları avlamasının yanında koyun, at, inek gibi evcil hayvanları da parçalar. Bengal kaplanlarının bir senede altmış binden fazla koyun, at, inek parçaladıkları rivayet edilir. Hindistan’da yaşayan kaplanların başlıca besin kaynakları geyik, vahşi domuz ve tavus kuşudur. Çoğunlukla gece avcıları olmakla birlikte gündüz de avlanırlar.

Kafesteki bir kaplan günde 5-6 kg civarında et yediğine göre ormandaki hayvanın beslenmesi için daha fazla ete ihtiyacı vardır. Bir defada 20-25 kg et yiyebilir. Günlük et ihtiyaçları 8-10 kilogramdır. Su kenarlarında su içmeye gelen hayvanlara pusu kurar, sıçrayarak üzerine atılır, ön pençeleri ile yere yıkarak gırtlak ve boynundan ısırmak suretiyle öldürür. Bir sıçrayışta 6 metrelik engelleri aşabilir. Otçul av bulamadıkları zamanlarda timsah, kurbağa ve kertenkele de avlarlar. Bütün kaplanlar leş de yerler.